درباره ما

نقش سرمایه گذاران خطرپذیر در تأمین منابع مالی خلاصه نمی گردد و آن ها نسبت به وضعیت عملکردی شرکت های سرمایه پذیر خود موضعی انفعالی نخواهند داشت. این سرمایه گذاران به دلیل مشارکت در مالکیت شرکت های نوپا، خود را در قبال موفقیت آن ها متعهد می دانند و بیشترین سعی را دارند که با کمک به موفقیت شرکت های سبد سرمایه گذاری شان، سود سرمایه گذاری خود را افزایش دهند. این سرمایه گذاران که بیشتر، افراد با تجربه و دارای شمّ تجاری بالا هستند، با اتکاء به تجربه های حاصل از کمک به شرکت های مشابه، فعالانه وارد عرصه می شوند. ارتباطات فردی و سازمانی این سرمایه گذاران، در بیشتر مواقع راهگشای شرکت های نوپا است، زیرا مدیریت شرکت های نوپا بیشتر در اختیار کارآفرینان فنّی است. (کسانی که تجربه مدیریتی کافی ندارند) بازاریابی راهبردی و برنامه ریزی نیز از دیگر حوزه هایی است که این سرمایه گذاران در آن ها بسیار مؤثرند. بنابراین سرمایه گذاران خطرپذیر با مشارکت در مدیریت شرکت های سرمایه پذیر نوپا، به ارزش افزایی می پردازند و نقش کارآفرینی آن ها چشم گیرتر از نقش تأمین کنندگی منابع مالی است.

همان گونه که در تعریف منابع مالی خطرپذیر آمده است، این منابع بیشتر در شرکت های جوان و نوپایی سرمایه گذاری می شود که رشدی سریع دارند و به طور ذاتی به واحدهای اقتصادی مهمی تبدیل می شوند. اما تشخیص این توان ذاتی به هیچ وجه کار ساده ای نیست، زیرا ممکن است این شرکت ها در مراحلی باشند که هنوز هیچ محصول واقعی یا بنگاه سازمان یافته ای نداشته باشند. به همین دلیل این گونه سرمایه گذاری ها با خطر فراوانی روبرو هستند. لذا لازم است در مرحله نخست، ارزیابی بسیار دقیقی از این شرکت ها به عمل آید. مهمترین شاخص ارزیابی شرکت های نوپا، وضعیت گروه مدیریتی آن ها است. بررسی وضعیت گروه مدیریتی به سبب ماهیت غیرملموس آن، به تجربه و دانش فراوانی نیاز دارد و مهارت های خاصی از جمله انسجام و وحدت، سابقه، تعهد، دانش تجاری، برخورداری از تمامی مهارت های تخصصی لازم و تمایل به پذیرش مشاور را می طلبد و انجام این ارزیابی ها، توانمندی های ویژه ای را از سوی صندوق های سرمایه گذاری در پی خواهد داشت.

اهمیت سرمایه گذاری خطرپذیر در توسعه تکنولوژی و رشد اقتصادی، بیشتر به ویژگی خطرپذیری باز می گردد. کارآفرینانی که طرح و ایده نو در سر دارند و به موفقیت اقتصادی آن باور دارند به سبب عدم دسترسی به منابع مالی کافی در مسیر حرکت خود متوقف می شوند. ویژگی های خاص شرکت های کوچک و متوسط، دریافت منابع مالی از بانک ها و دیگر کانال های سنتی تأمین مالی را برای پروژه های پرخطر مبتنی بر تکنولوژی پیشرفته بسیار دشوار کرده است. خطر پذیری از ویژگی های اصلی سرمایه گذاری های خطرپذیر به شمار می رود و نقش به سزایی در توسعه تکنولوژی دارد. خطر پذیری به مجموعه شرایط وابسته است که یکی از آن ها ایجاد مشوق هایی برای کارکنان صندوق هاست تا در قبال سرمایه گذاری های مطمئن پاداش دریافت نمایند و در قبال شکست بی تفاوت نباشند.

مشارکت در مالکیت شرکت ها از ویژگی های اصلی و ماهیتی سرمایه گذاری خطرپذیر به شمار می رود. وام دادن با مفهوم سرمایه گذاری خطرپذیر همخوانی ندارد و خلأ موجود در تأمین مالی پروژه های نوآورانه و مبتنی بر تکنولوژی های پیشرفته را پر نمی کند. زمانی که صندوق های سرمایه گذاری خطرپذیر در مالکیت شرکت ها سهیم می شوند، از هر ابزاری برای کمک به موفقیت این شرکت ها استفاده می کنند. مشاوره های مدیریتی و برنامه ریزی در کمک به شرکت های نوپا، مبتنی بر تکنولوژی مطرح می گردد و این کار به معنای پیوند نظام مند ایده و تخصص کارآفرینان جوان، با تجربه و شمّ تجاری کارشناسان صندوق های مالی است که این پیوند می تواند ضامن تجاری سازی موفق نوآوری های تکنولوژی در کشور و به عبارتی تحقق اهداف توسعه تکنولوژی باشد.

در تعریف سرمایه گذاری خطرپذیر آمده است: "پذیرش خطر بالا که به امید کسب سود فراوان صورت می گیرد". مطمئناً پذیرش خطر باید با انگیزه کسب سود بیشتر همراه باشد، در غیر این صورت می توانند به نرخ بانکی یا دیگر سرمایه گذاری های مطمئن (مانند اوراق قرضه) بسنده کنند. بنابراین کسانی که سرمایه خود را در طرح های نوآورانه و در عرصه تکنولوژی های پیشرفته در معرض خطر قرار می دهند، مطمئناً باید برنامه نسبتاً طولانی برای کسب سود بیشتر داشته باشند. سود مورد نظر صندوق های سرمایه گذاری خطرپذیر،‌ از محل افزایش ارزش سهم مالکیت آن ها در زمان فروش حاصل می شود نه از راه درآمد جاری شرکت ها. با اطمینان می توان گفت که هرگاه، از انگیزه سودآوری صندوق های مالی سرمایه گذاری چشم پوشی شود، این صندوق ها اندک اندک از خطرپذیری فاصله می گیرند و در نهایت به پرداخت وام های مطمئن می پردازند.

سرمایه‌گذاری خطرپذیر می‌تواند در مراحل مختلف رشد شرکت‌ها صورت پذیرد. این مراحل را می‌توان به مراحل ابتدایی، رشد و گسترش تقسیم کرد. این نوع سرمایه‌گذاری طیف وسیعی است که در یک سوی آن خطر و ناامنی به بالاترین حد خود می‌رسد و افق زمانی خروج از سرمایه‌گذاری نیز طولانی‌تر می‌شود. در مرحله ابتدایی معمولاً کارآفرینانی با ایده‌ها و نوآوری‌های جالب وجود دارند و در بسیاری از موارد، حتی ساماندهی مناسبی در قالب شرکت ندارند. پس ارزیابی ظرفیت این طرح‌ها بسیار دشوار است و خواهان مهارت‌های ویژه‌ای با افق زمانی سودآوری حداقل هفت ساله می باشد. در سوی دیگر ، سرمایه‌گذاری در شرکت‌های ثبات‌یافته با ارزیابی آسان‌تر و سود کمتر همراه می‌باشد. و در کل تاثیر سرمایه‌گذاری بر توسعه تکنولوژی و ارتقای کارآفرینی زمانی پررنگ‌تر می شود که جهت گیری اصلی آن بسوی آغاز طیف یعنی سرمایه‌گذاری در مراحل ابتدایی رشد شرکت‌ها یا همان شرکت های نوپا و نوآور است.

خطرپذیری برای کسب سود بدون در نظر داشتن دیدگاه بلند مدت امکان پذیر نمی‌باشد. اساساً دیدگاه کوتاه‌مدت در توسعه تکنولوژی جایی ندارد و اگر دیدگاه کوتاه مدت بر صندوق های سرمایه‌گذار حاکم شود، این صندوق‌ها از مفهوم سرمایه گذاری خطرپذیر دور می‌شوند و در راستای اهداف توسعه تکنولوژی گام بر نخواهند داشت و عملکرد آنها مانند مؤسسه‌های مالی و بانک‌ها می‌شود.

لازمه‌ی سرمایه‌گذاری خطرپذیر تأمین‌ مالی شرکت‌های نوپا و مبتنی بر تکنولوژی است. تصمیم‌گیری درباره انتخاب پروژه‌های مناسب برای سرمایه‌گذاری از اهمیت خاصی برخوردار است و باید بهگونه‌ای باشد که بازگشت سرمایه را در بالاترین اندازه برساند و از خطر موجود به میزان زیادی بکاهد. سرمایه‌گذاران خطرپذیر باید خدمات دارای ارزش افزوده را به شرکت‌های پذیرای سرمایه ارائه کنند . خدماتی مانند:

• پیاده سازی مفاهیم مدرن مدیریت بنگاه
• یکپارچه سازی منابع اط عاتی برای برنامه ریزی بازار و برنامه ریزی راهبردی
• تأمین مالی اولیه و تامین مالی مجدد
• مشاوره مالی
• شناسایی سرمایه گذاران راهبردی
• طراحی برنامه هایی برای عرضه ابتدایی سهام در بازار بورن

بنابراین سرمایه گذاری خطر پذیر باید در قالب سرمایه گذاری حرفه ای دنبال شود.